Za początek Ery Wikingów uznawane jest obrabowanie klasztoru w Północno-Wschodniej Anglii, 8 stycznia 793 roku. Przez kolejne 250 lat Wikingowie Skandynawscy wystawiali żagle na częste wyprawy handlowe i łupieckie. Przeznaczeniem początkowych podróży były wyspy Brytyjskie, ale wkrótce, po kilku spektakularnych sukcesach, obrane zostały nowe cele – miasta oraz wsie na wybrzeżach Francji, Hiszpanii, a również Włoch. W tym samym czasie, kierując swoją uwagę na Wschód, inne wyprawy łupiły i podbijały obszary współczesnej Rosji oraz krajów słowiańskich, zapuszczając się do tak dalekich obszrów jak Morze Kaspijskie. Kolejna grupa wojowników działała na obszarach północno-zachodnich, odkrywając Grenlandię i kolonizując Islandię. Nieliczne grupy zapuściły się tak daleko, że były w stanie zbudować tymczasowe kolonie w północno-wschodniej części Ameryki Północnej, ponad 400 lat przed jej odkryciem przez Kolumba.

Wikingowie z obszarów Norwegii, podobnie jak z innych rejonów, przybyli głównie z obszarów o niewielkiej ilości gruntów pod kolonizację, w dużej mierze z południa i zachodu kraju. W tym okresie, regiony wcześniej niezaludnione, przede wszystkim na południowym-wschodzie oraz północy Norwegii, zaczęły wypełniać się kolonistami, zajmującymi się głównie uprawą ziemi i hodowlą zwierząt.

Wpływ Wikingów na historię europy doprowadził do zakłóceń ekonomicznych, zwłaszcza w Anglii i Północno-Zachodniej Francji oraz po części do upadku epoki Karolińskiej. Następnym skutkiem wpływu Wikingów, było stworzenie Normandii przez kolonistów osiadłych w północno-zachodniej Francji. Normanowie, potomkowie Wikingów, odegrali ogromną role w ekspansji militarnej Europy w XII i XIII wieku, podbijając Anglie i południowe Włochy oraz wnieśli duży wkład w Krucjaty niemalże podbijając Imperium Bizantyjskie.

Chrzest Wikingów w XIV wieku spowodował duże ograniczenie wypraw łupieckich, a w rezultacie spoił większą część społeczeństwa z cywilizacją Zachodniej Europy, pozostawiając po wojownikach fascynującą literaturę – sagi, mity oraz poezję.