Posągi te wykazują rodzinne wręcz podobieństwo. Różnią się rozmiarami: od miniaturowych figurek z kości słoniowej lub brązu oraz małych idoli drewnianych aż do ciężkich posągów kamiennych nadnaturalnej wielkości, posadowionych na potężnych bazach. Mają one swoich przodków w sztuce Grecji VIII w. p. n. e., a jeszcze bardziej rozległe korzenie – w sztuce 
Egiptu i Mezopotamii. Proporcje posągów zostały starannie wypracowane, one same były zaś pierwotnie pomalowane na żywe barwy. Niewiele jednak o tym wiemy, a nawet ich proporcje zachowały przed nami pewne sekrety. Wyrzeźbienie każdego takiego posągu musiało trwać co najmniej sześć miesięcy. Powstawały w okresie od około 620 do około 480 r. p. n. e. Były pomnikami zmarłych, darami ofiarnymi dla bóstw lub posągami bogów lub herosów. Czasami, w V w. p . n. e., uważano, iż niektóre z nich mają cudowną moc. W ścisłych ramach ustalonych proporcji następował fascynujący rozwój tych figur. Z biegiem czasu uśmiech na ich twarzach i sprężystość sylwetki stają się coraz wyraźniejsze, jedna noga wysuwa się do przodu. Nie jest to kwestia jedynie surowego uroku, lecz problem z dziedziny mechaniki – kwestia zrównoważenia ciała i wytrzymałości materiałów.
UWAGA! Chcesz zamieścić ten artykuł na swojej stronie?
» Pamiętaj o zachowaniu formatowania tekstu i ewentualnych odnośników do reklamowanych stron w formie aktywnej.
» Zamieść informację na temat pochodzenia artykułu wstawiając pod nim poniższy kod w niezmienionej wersji:» Pochwal się w komentarzach gdzie zamieściłeś artykuł. Na pewno jego autor ucieszy się z tego i z chęcią odwiedzi Twoją stronę.