Pierwsze stroje sportowe zostały uwiecznione na mozaikach, pochodzących z willi nieopodal sycylijskiego miasteczka Piazza Armerina. Dwuczęściowe kostiumy, w które odziana jest grupa młodych kobiet wykonujących ćwiczenia, przypominają nieco współczesne bikini. Sama willa pochodzi z roku 300 n.e. i jest sercem wielkiego latyfundium. Jego rozmiar wskazuje na zamożność właściciela, zapewne wysokiej rangi dostojnika chylącego się ku upadkowi Imperium, być może nawet senatora.
Surowa moralność średniowiecza
Wraz z upadkiem Rzymu, nastała kierująca się surowymi nakazami nowej wiary epoka średniowiecza. Ciało ludzkie uchodziło za grzeszne, nieczyste i przywodzące do upadku narzędzie pokuszenia. Odsłanianie ramion czy nóg traktowane było jako przejaw niemoralności a co za tym idzie piętnowane. Nie było więc mowy o zażywaniu przez kobiety kąpieli słonecznych czy ćwiczeniach, kształtujących powab sylwetki. Aktywność fizyczna sprowadzała się do tańców, gier i zabaw dworskich. Panowie cenili mocniejszą rozrywkę, jaką stanowiły dla nich turnieje rycerskie.
Katarzyna Medycejska i pantalony
Wyżej opisana sytuacja utrzymywała się przez wiele stuleci, subtelne zmiany przyszły wraz z epokami renesansu i baroku. Pojawiała się pierwsza bielizna damska z prawdziwego zdarzenia, którą były noszone przez kobiety z wyższych sfer pantalony. W dobie odrodzenia ten rodzaj odzieży spodniej przywdziewać mogły jedynie kurtyzany. Wyłom w moralności uczyniła słynna Katarzyna de Medici, znana z otwartego umysłu i odważnych poglądów. Otóż Medyceuszka zainicjowała zwyczaj wdziewania pantalonów do jazdy konnej. W ślad za swoją władczynią poszły damy dworu. Z czasem nowa moda zaczęła zataczać szersze kręgi, a pantalony szyto z coraz bardziej delikatnych materiałów, jak aksamit czy jedwab.
Nowożytny kostium kąpielowy
XIX stulecie przyniosło szereg interesujących zmian w sposobie życia ludzi i całych społeczeństw. Pojawiła się moda na odwiedzanie nadmorskich kurortów, co umożliwiał szybki rozwój kolejnictwa. Pierwsze nowożytne kostiumy plażowe w najmniejszym stopniu nie przypominały tych znanych nam współcześnie. Bogato zdobione falbanami i haftami suknie kąpielowe początkowo służyły tylko do spacerów po plaży. Z czasem kobiety odważyły się wejść do wody, jednak wówczas okazało się, że ich odzienie krępuje ruchy, przez co jest niebezpieczne, gdyż naraża damę na ryzyko utonięcia. Gdy więc wraz z reaktywacją idei olimpijskiej pływanie wróciło do programu igrzysk, kobiece stroje kąpielowe stopniowo zaczęły przypominać jednoczęściowe kostiumy, używane wcześniej przez mężczyzn.
UWAGA! Chcesz zamieścić ten artykuł na swojej stronie?
» Pamiętaj o zachowaniu formatowania tekstu i ewentualnych odnośników do reklamowanych stron w formie aktywnej.
» Zamieść informację na temat pochodzenia artykułu wstawiając pod nim poniższy kod w niezmienionej wersji:» Pochwal się w komentarzach gdzie zamieściłeś artykuł. Na pewno jego autor ucieszy się z tego i z chęcią odwiedzi Twoją stronę.