Rehabilitacja medyczna to kompleksowe i zespołowe działanie na rzecz osoby niepełnosprawnej fizycznie lub psychicznie. Procedura ta ma na celu przywrócenie osobie chorej całkowitej lub w jak największym stopniu sprawności (fizycznej bądź psychicznej), jak również zdolności do pracy oraz do normalnego życia w społeczeństwie.
Pionierem nowoczesnej rehabilitacji na świecie jest prof. H. Rusk. W Polsce od ponad 60 lat pierwszym krajowym autorytetem do spraw rehabilitacji jest profesor Wiktor Dega. Jest to także autor założeń nowoczesnej rehabilitacji u nas a także inicjatorem (razem z M. Weissem) programu krajowej szkoły rehabilitacji. Celami i właściwościami, którymi wyróżnia się polska nowoczesna rehabilitacja są: wczesność (zapoczątkowania), powszechność, ciągłość a także kompleksowość.
W koncepcji wczesności zapoczątkowanej podkreśla się rangę jak najbardziej wczesnego rozpoczęcia rehabilitacji, a więc już od pierwszych sekund przyjęcia poszkodowanego do szpitala czy ambulatorium.Zasada powszechności opiera się na tym, że rehabilitacja jest dostępna wszystkim tym, którzy jej potrzebują jak i obejmuje każde specjalizacje w lecznictwie: szpitalnym, ambulatoryjnym oraz w sanatorium.
Jej rozpoczęcie nie zależy ani od wieku poszkodowanego, ani od schorzenia czy szans na powrót do zdrowia. W idei ciągłości rehabilitacji podkreśla się, że jest ona zajęciem ciągłym, jaki zapoczątkowany musi trwać aż do zakończenia. Rehabilitacja medyczna jest ściśle powiązana z rehabilitacją zawodową oraz społeczną. W momencie rozpoczęcia rehabilitacja robiona jest aż do osiągnięcia właściwej sprawności, zaś w przypadku osób nie rokujących pełnego odzyskania zdrowia, do momentu odzyskania zadowalających mechanizmów kompensacyjnych, utrwalających wyniki usprawnienia albo utrzymania uzyskanej kondycji.
Ostatnia cecha jest to kompleksowość. Oznacza to, iż działanie robione przez zespół ekspertów kierowane jest na wszystkie obszary pacjenta, zatem sferę: fizyczną, psychiczną, mentalną, a także postawę w społeczeństwie itd. z wykorzystaniem wielu terapii a ponadto technik.
Założenia opisanych przed momentem koncepcji, oraz ich fizjologia są stale obowiązujące. Od lat wyznaczają podstawowe i niezmienne normy postępowania. Nieco się je modernizuje a także dostosowuje zależnie od zapotrzebowań oraz rodzaju zadań wynikających z rozwoju nauki medycznej, zapotrzebowań osób niepełnosprawnych w codziennym egzystowaniu jak i przemian organizacyjnych bezpieczeństwa zdrowia.
UWAGA! Chcesz zamieścić ten artykuł na swojej stronie?
» Pamiętaj o zachowaniu formatowania tekstu i ewentualnych odnośników do reklamowanych stron w formie aktywnej.
» Zamieść informację na temat pochodzenia artykułu wstawiając pod nim poniższy kod w niezmienionej wersji:» Pochwal się w komentarzach gdzie zamieściłeś artykuł. Na pewno jego autor ucieszy się z tego i z chęcią odwiedzi Twoją stronę.